به گزارش گروه رسانه‌های دیگر آنا، جام‌جم نوشت: آقای کیم سئونگ هو، سفیر کره جنوبی در ایران که به‌مناسبت هفته فرهنگی کره با ما به گفت‌وگو نشسته است بخوبی اشاره می‌کند که راه افزایش تبادلات تجاری آشنایی بیشتر مردم دو کشور با فرهنگ و هنر یکدیگر است و البته تاکید می‌کند دولت کره روی این امر سرمایه‌گذاری کرده است. امری که به نظر می‌رسد طرف ایرانی از آن غافل است.
آقای سفیر، مردم ایران با نویسندگان بزرگ ژاپن و چین آشنا هستند، ولی این اتفاق برای ادبیات کره نیفتاده است. علت آن را چه می‌دانید؟
این پروسه باید دوجانبه باشد، البته ما کره‌ای‌ها داریم کارهای مثبتی انجام می‌دهیم؛ ولی طرف ایرانی هم باید اقداماتی انجام دهد. روابط ما با ایران بیشتر اقتصادی است تا زمینه دیگر. اگر ما روابط فرهنگی قوی نداشته باشیم حتی روابط اقتصادی ما ممکن است تحت شعاع قرار بگیرد. برای ایجاد یک بنیاد محکم باید اجازه داد مردم روابط بیشتری داشته باشند. در همین رابطه رئیس‌جمهور پیشین کره خانم پارگ گون هه در دیدار با آقای روحانی، رئیس‌جمهور ایران توافق کردند سال 2017 سال تبادلات فرهنگی نامیده شود.
چرا این همکاری بیشتر یک طرفه است و حضور فرهنگی ایران در کره ضعیف است؟
هزینه فعالیت‌های فرهنگی و هنری کره در ایران را خود دولت کره و شخص سفیر تامین می‌کند. به عنوان مثال ما همین هفته در ایران اجرای ارکستر ملی کره را در تالار وحدت به صورت رایگان برگزار می‌کنیم. انتظار داریم دولت ایران هم برای فعالیت‌های فرهنگی در کره هزینه کند.
اما شما در ابتدا گفتید به جای دولت‌ها، مردم باید ارتباط داشته باشند؟
مردم ایران و کره به اندازه کافی آثار هنری و فرهنگی هم را نمی‌شناسند و برای هنرمندان دو کشور معرفی آثار خود توجیه اقتصادی ندارد. ابتدا باید دولت‌ها هزینه‌ها را به‌عهده بگیرند.
البته سریال‌های کره فرهنگ این کشور را نمایندگی می‌کند، اما تصویری که این سریال‌ها نشان می‌دهند چقدر با تاریخ واقعی کره تطبیق دارد؟ آیا این سریال‌ها بیشتر افسانه‌های کره‌ای برای ایجاد حس وطن‌خواهی نیستند؟
داستان این سریال‌ها مبنای تاریخی در 500 تا 1000 سال پیش دارند. البته وقایع آنها دراماتیک شده است. اما توجه داشته باشید تصویری که این سریال‌ها نشان می‌دهند تطبیقی با کره امروزی ندارند. مردم ایران باید فیلم‌های کره امروزی را هم ببینند.
افسانه جومونگ چقدر مبنای تاریخی دارد؟
اسم کشور من کره است و جومونگ در باورهای ما شخصیتی است که در 2000 سال پیش کره را ایجاد کرده است. برای ما ثابت شده که جومونگ وجود داشته و بنیانگذار کره قدیم است. البته ما اسناد تاریخی نداریم که بدانیم جومونگ دقیقا چه کارهایی انجام داده است. آنچه در سریال می‌بینید تخیل است. یعنی ما فکر می‌کنیم جومونگ این‌گونه بوده است.
در ادبیات پهلوانی ایران هم ما شخصیت‌های اسطوره‌ای مانند رستم و آرش داریم که جنبه دراماتیک دارند.
من شاهنامه را مطالعه‌کرده‌ام، ولی کره‌ای‌ها رستم را نمی‌شناسند. طرف ایرانی برای معرفی این شخصیت‌ها باید تلاش بیشتری کند تا مانند جومونگ معرفی شوند. آرش در فرهنگ ایران کماندار بزرگی بوده است، در فرهنگ ما هم جومونگ یعنی کسی که تیراندازی‌اش با کمان خیلی خوب است. این مضامین مشترک است.
خب این مضامین مشترک و فرهنگ شرقی آیا نمی‌تواند عامل توسعه فعالیت‌های فرهنگی مشترکی باشد؟
دقیقا همین پیشنهاد را خانم پارگ‌گون‌هه، رئیس‌جمهور پیشین در دیدار با آقای روحانی مطرح کردند که امکان تولید فیلم وسریال مشترک میان دو کشور برقرار شود؛ چراکه محصولات سینمای ایران هم معروف است و ارزش هنری زیادی دارد. ما چهار ماه دیگر در ایران فستیوال فیلم داریم شاید این فستیوال فرصتی برای دیدار هنرمندان دو کشور برای ساخت فیلم و سریال مشترک باشد.
و البته علاوه بر سینما، ادبیات هم می‌تواند معرفی شود؟
بله، چیزی که من متوجه شده‌ام ایران ادبیات سنگین با قدمت زیاد و تاریخ بلندی دارد. مخصوصا اشعار فارسی خیلی عمیق است. معمولا اکثر شاعران دنیا برای موضوعات سطحی شعر می‌گویند مانند عشق دو نفر و جوانی اما شعر ایران عمق دارد و به انسانیت می‌پردازد. شعر ایران به موضوعات فلسفی می‌پردازد و خیلی در عمق است و با شعر شاعران دیگر دنیا متفاوت است.
با شخصیت‌های فرهنگی و هنری ایران که می‌توانند معرف این فرهنگ باشند چقدر آشنایی دارید؟
تندیس چهار فیلسوف ایرانی از جمله خیام و ابن سینا در برابر ساختمان سازمان ملل در وین نصب شده است و جهان، فیلسوفان بزرگ ایران را می‌شناسد، از شخصیت‌های هنری معاصر، مردم کره با کارهای خانم لیلا حاتمی و ترانه علیدوستی آشنا هستند. در موسیقی ما با همایون شجریان هم آشنا هستیم. در حوزه تجسمی این را بگویم که یکی از تابلو‌خط‌های جواد بختیاری را بر دیوار منزل شخصی نصب کرده‌ام. همین‌طور نقاشی‌های خانم ایران درودی و هنرمندان دیگر.
شعر و سینما سرمایه‌های بزرگ ایران هستند
مزیت فرهنگی ایران بعد از شعر سینماست. موضوعات فیلم‌های ایرانی خیلی لطیف هستند و به انسانیت می‌پردازند، و من به عنوان یک انسان از مضامین سینمای ایران لذت می‌برم. موضوع دیگر که مرا تحت‌تاثیر قرار می‌دهد این است که در دنیا وقتی فیلم می‌سازند عموما انگیزه تجاری و اقتصادی دارند اما در ایران انگیزه اصلی تولید فیلم پول نیست، بلکه برای خلق هنر، فیلم تولید می‌کنند.
منبع:خبرگزاری آنا